Buuffie’s
Aliens, een groep opgewonden jongeren? Nee, huisvrouwen met kinderen. Heb je net ergens een rustig werkplekje gevonden in een gezellig etablissement, rustige ochtend, half elf, strijken ze neer en nemen ze bezit. De buuffies, lokale gezelligheid. Weg de spirit om eens in een nieuwe omgeving wat te werken.
Het was zo’n ochtend dat je het idee hebt dat het vandaag moet gebeuren. Vrije dag, zon schijnt, prima inspiratie om mijn plan om een eerste column te gaan schrijven vorm te geven. Ik kies daarvoor een locatie op een paar kilometer van huis, in een plezierig buurtdorp. Aan de bijzondere rotonde daar, met alleen ruimte voor de kerk er op, bevindt zich sinds kort een leuk nieuw adresje voor koffie en lunch. Al vaker ben ik er langs gereden en het idee post laten vatten om daar mijn pre-pensioen plekje van te maken. Maar daarover in een volgende column meer. Nu is het voor mij dé plek om mijn eerste verhaaltje te schrijven. De binnenkomst is prima. Een gezellige sfeer, het is aangenaam warm, een hartelijke gastvrouw en volop muffins op de bar. De enige andere bezoeker is een man die in de hoek zijn krantje zit te lezen met een broodje erbij. Aan zijn leeftijd te schatten zal hij nog niet aan zijn (pre)pensioen toe zijn. Ik verkies een heerlijk plekje aan het raam met uitzicht over de rotonde en de aanloop naar de winkels. Naast mij gloeit de centrale verwarming.
Ik vouw de hoes van mijn tablet open en zet hem aan. Hij heeft wat opstart problemen ten gevolge van niet verwerkte updates. Dat zou wel slecht uitkomen nu en dat op deze plek waar een vriend het hele winkelgebied heeft voorzien van wifi. Een grandioze actie, die door veel mensen bijzonder wordt gewaardeerd. Maar net als de koffie komt, met chocomuffin en een glaasje slagroom met een nipje drank en een oudhollands trommeltje met even oudhollandse koekjes: speculaasjes en likkoekjes, start mijn systeem op.
Een onderwerp voor mijn eerste verhaal dient zich snel vanzelf aan. Twee oma’s komen binnen met de kleinkinderen. Je hoort ze al van ver aankomen, nog voordat ze langs komen stormen. De kids dan wel te verstaan. De oma’s willen zo snel mogelijk zitten, koffie en leuten. De peuters zijn kennelijk bij ze ondergebracht omdat dat een goed alternatief lijkt voor de dure kinderopvang. Mijn etablissement heeft er zelfs op geanticipeerd door een speciaal kinderhoekje in te richten en ranja en een ‘bofkontje’ voor ze te serveren. Voor mij geldt dat echter niet. Het gekakel en gekrijs is begonnen, van zowel de vrouwen als de kinderen. Dat wordt nog erger als toch één van de kennelijk vrije moeders aanschuift en het kransje compleet maakt. Nu kan er ook geklaagd worden over de koffie, de rommel op de grond en de kwaliteit van het ene glas ranja dat voor drie kinderen tezamen is besteld. Als het derde kind begint te janken, is het klaar voor mij. Dit is die andere wereld die ik lang gemist heb. Of toch niet. Ik mag dan wel in Salland wonen, voornamelijk voor de rust en de ruimte, maar niet voor de buuffie’s, zoals dat hier in dialect heet. De volgende keer toch maar kiezen voor een flexwerkplek in een stads kantoorpand?